Naar Montblanc

Het hostelletje in Manresa was klein, knus, schoon en een prima locatie om de stad te verkennen. Desondanks hoorden we regelmatig de buurman luidruchtig huilen en klagen en ook ’s nachts werd het laat pas stil in de buurt ,dus: slecht geslapen.

Nadat we de stad achter ons hadden gelaten mochten we direct stevig op de pedalen op de vluchtstrook van de provinciale weg. Omdat het flink klimmen was gold dit ook voor het verkeer, wat betekende dat ze ons niet harder dan 80 km/u passseerden ,maar toch; echt relaxt is het niet. Na 17 km hadden we het hoogste punt bereikt en vervolgde we de route via een rustige, oude weg en mochten we lekker dalen ; heerlijk, wat een beloning!
We dronken koffie in Igualada en kochten belegde stokbroden die we in een parkje opaten.
Daarna volgde de tweede klim van de dag; een prachtige weg die zich al slingerend een weg zocht door het dennenbos met haar warme,zoete geur. De krekels begeleidde ons zwoegen en leken te roepen: toe maar, je kunt het, en een volgende; goed gedaan, en weer een volgende; ja ,ik zie d,r ook al aankomen. De uitzichten waren prachtig en ook na deze 14 km klimmen zagen we elkaar weer op de top. De afdaling was rustig en halverwege sloegen we nog even een dorpje in om wat te drinken. Op een nagenoeg uitgestorven plein smaakte de cola en het biertje voor mij prima, maar o wee, we moesten toch ook weer geregeld klimmen en dan voel je het biertje toch wel geniepig z’n werk doen. Gelukkig bewezen de benen zich sterk genoeg en trapten we verder door een landschap dat veranderde in grote gemaaide stovelden, trots prijkend met lange muren van opgestapelde balen. Ook groeien er nu olijfbomen en druiven, en langs de weg zwarte sappige bramen die smeken opgegeten te worden .maar ja, ik kan niet blijven stoppen om te eten dus houdt het bij één keer. Het zou een makkie zijn geweest op een middagje emmers vol te plukken waarvan dan weer lekker sap voor de griesmeelpudding gekookt kon worden. Ik ben bang dat ze zomaar wegrotten of door de vogels zullen worden verorberd .na een rustige lange afdaling bereikten we vandaag onze pleisterplaats Montblanc (geen idee waar het zich de naam aan ontleent) en zitten nu op een luxe camping waarvan wij heel simpel genieten met ons tentje.

We hadden beiden zin om weer eens gewoon pasta te koken en daar is Johan nu mee bezig terwijl het negen uur en de schemerdonker is.
We genieten van dit eenvoudige leven zo dicht bij de natuur en mogen straks weer lekker ons eigen bedje in. Voldaan en in afwachting van een lekker maal kijk ik terug op deze vierde vakantiedag; 85 km stond op de teller ; hhhmm, niet verkeerd !

ps. voor de liefhebber de fietsprestaties staan op Strave