Met jas en tas

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. Het is maar goed dat we vannacht in een hotel hebben geslapen. Het heeft de hele nacht goed geregend en dan wordt je een tent toch wel snel zat en de vraag is of je alles droog houdt. En natte spullen zijn ook nog zwaarder.

Ik heb een fout gemaakt met een 2-tal dingen die ik heb meegenomen maar niet had moeten mee nemen. Ondanks dat ik altijd aan Ina uitleg dat je je kleding uit laagjes moet opbouwen, want dan zijn er voor alle weertypen een alle combinaties van kleding nodig. Heb ik toch op het laatste moment maandagochtend een extra dikkere waterafstotende fleecejas meegenomen, terwijl ik een mooie compacte goede regenjas bij mij heb. Ook heb ik een extra rugtas meegenomen, zogenaamd handig als wij niet aan het fietsen zijn, maar we hebben 4 grote, 4 kleine en 2 stuurtasjes bij ons.
Dus de rugzak en de fleecejas zijn totaal overbodig. Dit krijg ik dan ook elke keer voor min voeten geworpen als we de tassen inpakken. Ik ben wel de pakezel maar zit ook niet op extra bagage te wachten. Het is maar 1,5 KG maar wel volumineus. Om van deze vervelende confrontaties af te komen heb ik het idee opgevat om de jas in de tas te stoppen en dit per post naar huis te sturen. Bij het hotel gevraagd of er een postkantoor in dorp zit, ja die zit op de markt. En een doosje gevraagd. De tas netjes in de doos ingepakt doos met ducktape dicht gemaakt. Ducktape is dus niet alleen handig om jaguars bij elkaar te plakken/houden maar ook om dozen dicht te plakken.

Op naar het postkantoor, kunnen we helaas niet op de markt vinden, wel een bakker dus wat lekkere koeken voor onderweg gekocht. Aan de mevrouw naar het postkantoor gevraagd, we begrepen dat deze over 200mtr om de hoek zou moeten zitten. Niet te vinden Daar aan 2 andere vrouwen gevraagd. Deze waren in het spaans erg behulpzaam, dat zijn trouwens alle spanjaarden, we moesten nog 500 mtr terug en daar zou het moeten zijn. Aangekomen bij het gemeentehuis. Bij het pakketje inleveren maar deze gemeenteambtenaar spreekt ook alleen spaans en hij denkt dat het pakketje vor hem is en wil dit keurig met beleid ingepakte pakketje weer uitgaan pakken. Ho ho dit is niet de bedoeling. Hij begreep wat ik bedoelede en het blijkt dat wij toch weer 500 mtr terug moesten voor het postkantoor. Wij weer terug daar staan de spaanse dames nog vrolijk te babbelen en zien ons met de doos weer aankomen. Nu begrijpen ze wat wij bedoelen.
Wij kijken toch nog wat onbegrijpend en dan wordt er door de dames een andere vrouw aangehouden. Dit blijkt de postbezorgster te zijn, zij gaat ons helpen. Ik met haar meelopen steegje in, trap op, via een deur naar binnen (nergens hangt een bord of sticker dat dit het postkantoor is) Dan de trap op naar de 3e verdieping daar kom ik op een zolderkamer waar een vrouw van seniore leeftijd het postkantoor beheerd. Fantastisch om te zien, een klein bureautje, een weegschaal, wat boekjes met tarieven, paar stickers en een pen, postbakjes waar de post in gesorteerd is. Verder geen frankeermachines, een computer of andere elektronische apparatuur. De vrouw gaat mij helpen. De postbezorgster wordt vriendelijk bedankt en gaat haar ronde lopen. Ze heeft namelijk 8 brieven te bezorgen.
Om het pakketje bezorgd te krijgen schijn ik ook een adres van de afzender te moeten opgeven. Voordat ik dit begreep duurde het even, want als rondtrekkende fietser heb je geen vaste woon- of verblijfplaats. Dus de diverse bonnetjes met van alles en nog wat ingevuld, zou niet weten wat de bedoeling was. Het belangrijkste is dat ons thuisadres met grote letters p de doos staat en hopelijk wordt deze dan eerdaags thuisbezorgd. Ondertussen komen er af en toe mensen helemaal naar de derde gelopen om zelf hun post op te halen. Bijzonder hoe je zo’n openbare faciliteit op een zolderkamer op de 3e verdieping kan vestigen.

Mooi 1,5 KG lichter en 5 liter minder volume en geen confrontaties meer over de hoeveelheid bagage kunnen we beginnen aan de 2e fiets dag.
Alles wat wij gisteren in het klimmen geïnvesteerd hebben, we kwamen van 150 meter hoogte naar uiteindelijk 800 meter hoogte, gaan we vandaag met uitzondering van 1 klim naar 950 meter hoogte terug verdienen. Na 25 km gaan we 40 km dalen en dat is wel heel relaxed.
Het was een prachtige tocht met veel mooie uitzichten en we hoefden alleen maar te sturen en af en toe te trappen Wat een mooie tocht.

Uiteindelijk vroeg (14:30) in Manresa aangekomen. Dit is een wat grotere plaats, geen camping alleen ho(s)tels. Een klein en eenvoudig hostel in het midden van de stad gevonden. Dan kunnen we de rest van de middag en de avond alles bewandelen. Er is een oud centrum en het is erg veel op en neer.

We kijken wat rond in de stad en zitten ook veel op bankjes/terrasjes. Het mooie van een fietsvakantie is dat we niets terug mee kunnen nemen naar huis, dus Ina kijkt veel, en loopt veel winkels en komt weer met lege handen terug ;-)

Er is nog al wat te bekijken in dit stadje; op het hoogste gelegen plein, 200 mtr lopen en 40 mtr klimmen vanaf ons hostel is een schuimpartij georganiseerd door de lokale brandweer. Als wij ernaar toelopen komt het schuim al via de steegjes naar beneden lopen. Op het plein aangekomen is het 1 grot feest. Het stikt van de kinderen en het plein is helemaal spierwit. Alsof je in een skidorp bent. Er is 1 brandweer man die met een dikke spuit alle kinderen onder het schuim spuit, kinderen spelen in hun kleren, zwembroeken in het schuim, er staan 2 ladderwagens met 2 brandweermannen erop die de mensen weer schoonspuiten. Wat een feest en gezelligheid. Dit gaat zo 1-2 uur door. Na ons geamuseerd te hebben lopen we door de steegjes vol met schuim, schuim staat soms tot onze knieën, door de rest van de staat. Ze ’s avonds is er de pantoffelparade, er is ook een soort Rambla zoals in barcelona, maar dan zonder toeristen. Hier komt een vreedzaam protest langs van Anarchisten, we krijgen een keurig briefje met waar ze voor staan, maar we kunnen het niet lezen. Aan het eind van de avond gaan we tapas eten op het pleintje van de schuimpartij. Wat blijkt alle schuim is keurig opgeruimd, plein schoon en droog en komt er een optocht met grote poppen, wij denken dat ze de koninklijke familie van Catalonië (Spanje ?) uitbeelden. Catalonië is de rijkste provincie van Spanje en zou denken wij ook wel onafhankelijk willen zijn. Een soort friezen bij ons maar dan wel met een draaiende economie. Ook van deze optocht hebben we onder het genot van de witte wijn en tapas genoten. Er zijn ons een paar dingen die opvallen; heel veel kleine kinderen, de vaders besteden ontzettend veel aandacht aan de kinderen, kinderen doen gewon tot 10-11 uur s‘avonds met van alles en nog wat mee.

Het is erg schoon nergens ligt een rommel of zelfs maar een papiertje, je zit ook veel mannen de straat met een bezem en blik,/zak de straat schoonhouden. De Spanjaarden zijn ontzettend behulpzaam en aardig nemen overal alle tijd voor. Of dit nu komt door het klimaat en/of de Europese steun of …… wij weten het niet maar het is een geweldig land met geweldige bevolking.