Met vlag en wimpel

De koninginerit, De wekker staat op 630 en het begint alweer licht te worden. We breken de boel zo stil mogelijk op en nemen een expeditie-ontbijt uit zo’n zak. Het lijkt erg veel op havermout met stukjes fruit en noten. Deze smaakt echt erg goed. De vorige scrumbled eggs, patatoes en rijst was aardig maar wat zwaar om de dag mee te beginnen. Deze was heerlijk en een goed begin is het halve werk. We genieten al zo van het licht worden. De bergtoppen zijj gehuld in nevels en de zon begint zachtjes aan op te gloeien. Diegeen die deze zonsopgangen ook mee heeft gemaakt bijv. met de 24-uurszeilrace of de Amstel Gold race weet hoe mooi dit is en dat dit dubbel genieten is.
Vandaag is natuurlijk ook de dag dat Ina haar examen gaat afleggen, ze kijkt wel een beetje op tegen deze zware laatste fietsdag maar heeft er ook ontzettend veel zin in. We fietsen om 730 van de camping en de campingbeheerster zwaait ons met een sigaretje tussen haar lippen uit.
De eerste 8 km is licht dalend en kunnen we de spieren wat opwarmen. Maar wat we vooral doen is genieten van de zonsopkomst. Je ziet de nevel rond de bergen langzaam dor de zon optrekken en er ontstaan prachtige lichttafrelen over het landschap. Schitterend !!.

Dan de eerste examenproef. Een korte beklimming van 3 kilometer waarin we 2 keer een flinke stijging van 15% krijgen. De schrijver van het boekje waarschuwt ons hiervoor en heeft er een foto van zichzelf bijgezet waarin hij moet afstappen en moet lopen. Wij fietsen deze 2 zeer steile klimmen en voelen ons goed en het genieten van de natuur gaat maar door wat een ohhh en ahhh. De stijging van 150 meter wordt snel te niet gedaan doordat we weer dalen en dan begint er een klim waarin we 500 meter hoogte moeten zien te overwinnen. Daar zijn we wel een uurtje mee bezig. De uit(verge)zichten worden mooier en mooier. De drukke doorgaande weg zien we onder in het dal langzaam verdwijnen als een grijze lint. We rijden hier helemaal alleen op een hele rustige D-weg. Waarin we uiteindelijk wel 5 auto’s (met boeren) tegenkomen.

Via haarspeldbochten komen we op de eerste klim en hebben we een voldaan gevoel. Dan 200 meter dalen en weer 400 meter stijgen. Ina voelt zich nog steeds goed en heeft deze tweede opdracht ook foutloos en met veel plezier volbracht.
Bij de tweede klim komt het op uithoudingsvermogen aan en de weg wordt ook slechter , veel aan elkaar geplakt asfalt. Een slecht wegdek haalt de snelheid er nog maar uit, maar het gaat niet om de snelheid maar om het genieten en dat lukt nog steeds.
Zo komen we halverwege in een dorpje terecht waar ze ook een bar met koffie hebben. De mensen kijken hun ogen uit dat wij op de fiets zijn en zijn geïnteresseerd wat we allemaal zo met die fiets aan het doen zijn. Het lijkt er toch echt op dat de mensen in het binnenland wel aardig zijn. Dus een leuk praatje met handen, voeten en wat engels en natuurlijk 2 heerlijke bakken koffie. Op naar de top. De top ligt op 960 meter, dit is direct ook ons hoogste punt wat wij deze fietstocht bereiken.

Op de top komt Ina met veel plezier en voldaan boven. Ik ben echt trots op haar en vindt het ook goed te zien dat ze er lol in heeft. Nog een tijdje goed rondkijken op de top een naar alle kant uitkijken wat er te zien is en natuurlijk genieten van de weg die we gereden hebben en waar we grote stukken van kunnen zien liggen (in de diepte).

En dan de afdaling 25 km lang dalen naar Bastia. Ook dalen is niet zomaar even een beetje sturen en al en toe wat remmen. Je moet de bochten goed nemen, trappers in de goede stand houden bij elke bocht die je neemt, niet alleen maar remmen en natuurlijk ook niet te zachtjes gaan. Een lange afdaling is ook opletten geblazen, je mag je aandacht niet laten verslapen want je gaat erg hard (33 – 55 km/h) en er kan wel eens een tegenligger aankomen of een koe op de weg staan. Bij het afdalen natuurlijk weer de vergzichten en we zien de zee bij Bastia dichter bij komen. We krijgen alle twee ook wat last van weemoed want bij het dichterbij komen van Bastia komt het eind van het fietsen ook in zicht. Natuurlijk hebben we nog een paar dagen om rustig aan te doen en te reizen met veerboot en vliegtuig, maar toch voor ons gevoel raakt het eind van deze vakantie wel in zicht.

We komen aan op de camping op het strand van Bastia. Johan redt het net want hij heeft een lekke voorband. Tijdens de laatste klim was het Marquis (een stekelvormige plant) in de bermen aan het maaien en de hele weg lag een kilometer bezaaid met dit afgesneden Marquis. Toen dachten we alle twee al als we hier maar geen lekke banden krijgen. Uiteindelijk is zo’n doorntje toch mijn voorband binnen gedrongen.
De camping op het strand is een echte trekkerscamping. Eind van de dag komen er ontzettend veel wandelaars, fietsers en campers. Of ze komen net van de veerboot en beginnen aan hun vakantie of ze gaan de volgende dag de veerboot op om hun vakantie af te sluiten. Helaas behoren wij tot deze laatste groep.

Ina heeft haar examen met vlag en wimpel gehaald. Alles zat in deze rit, heel veel klimmen (meer dan 1300 hoogtemeters,2 keer 15% stijging, een lange afdaling met stijlen stuken, drukte van het verkeer in Bastia met de vele ongeduldige Corsicanen).

Johan heeft een prachtige zilveren 10 euro-muntstuk van Ina gekregen. Op dit muntstuk staan 2 fietsers die een berg op fietsen. Dit een muntstuk uit een speciale serie welke hier op Corsica (misschien wel in heel Frankrijk) te krijgen is. Dit betekent dat Ina dik en dik verdiend vandaag de goud heeft gepakt. Top !!

We doen nu een paar dagen rustig aan, ga daar waarschijnlijk ook niet van alles meer overschrijven. Planning is dat we woensdagmiddag met de veerboot van dit schitterende eiland naar Livorno varen. Een hotelovernachting in Livorno hebben en waar onze interesse vooral uitgaat naar de Italiaanse keuken. Donderdag fietsen we naar Pisa. Kunnen daar wat winkelen en weer de Italiaanse keuken testen en Vrijdagochtend om 11:00 vliegen we terug naar onze toppers in Nijkerk, Zeewolde en Nijmegen.